به طور کلی اتصال جک و پاوریونیت آسانسور به کابین به دو دسته مستقیم و غیرمستقیم طبقه بندی می شود. ساده ترین روش اتصال مستقیم، سیستم اتصال جک مستقیم از زیر کابین است . این روش از نظر فنی ، بهترین روش اتصال بوده و حداقل نیرو های خارج از مرکز را به ریل های راهنما وارد می نماید و امکان استفاده از حداکثر فضای چاه را به مهندس طراح می دهد . مشکل عمده این طرح ، نیاز به حفر یک گودال به اندازه طول جک در مرکز چاهک آسانسور و ایزوله کردن آن در برابر رطوبت است . برای رفع این مشکل می توان از روش اتصال لیفتراکی مستقیم استفاده نمود. دراین روش جک در کنار چاه مابین کابین و دیواره چاه نصب شده و به قابی به نام یوک لیفتراکی متصل می شود. این روش نیازی به حفرچاه نداشته و در عوض کمی باعث کوچک شدن کابین می گردد. اندازه اورهد و چاهک دراین روش از اهمیت زیادی برخوردار بوده و طول جک می بایست متانسب با طول تراول آسانسور انتخاب شود. شایان توجه است روش اتصال مستقیم از کناردر زمانی که کابین بزرگ باشد، می تواند به سیستم اتصال مستقیم دوبل تغییر یافته و از دو جک در دو طرف کابین برای حرکت استفاده شود.
روش های اتصال غیرمستقیم نیز خود به چند دسته تقسیم شدند. همان طور که تصریح شد، هرگاه طول تراول زیاد و فضای در دسترس اورهد و چاهک کافی نباشد، می توان از روش اتصال غیرمستقیم 2:1 استفاده نمود که در این صورت، میزان جابجایی کابین به نسبت میزان جابجایی جک و پاوریونیت آسانسور ، دو برابر خواهد بود. این روش بدلیل وجود پولی سر جک و کابل یا زنجیرتعلیق، نیاز به تجهیزات خاصی همچون ترمز ایمنی، طناب ایمنی و مکانیزم کنترل شل شدگی کابل یا زنجیردارد. به همین دلیل این سیستم در کنار کابین نصب شده وکابین روی یوکی که شبیه به یک لیفتراک است نصب می شود. ابعاد کابین در این روش تابع اندازه این سیستم بوده و کوچک تراز روش های مشابه خواهد بود. نیروی خارج از مرکز دراین سیستم کاملا به سازه کناری منتقل شده ونیاز به سازه ای قوی و محاسبه شده دارد. هرچه طول لیفتراک بیشتر شود، میزان لنگر ایجاد شده درجلوی لیفتراک بیشتر شده و حرکت های نا خواسته ای در کابین احساس می شود. برای رفع این مسئله می توان با نصب یک ریل حامی این مشکل را تاحدی مرتفع نمود ولی امکان حرکت نا هموار کابین در جهت پایین مخصوصا زمانی که کابین بدون بار باشد طبیعی است.